Korte verhalen

Blauwdruk is een bundel met een selectie van korte verhalen die hun wortels hebben in het leven van Marjet Maks. De verhalen grijpen terug op gebeurtenissen in haar jeugd. Herinneringen die aan de hand van foto’s zijn aangevuld met fictieve elementen en vervreemdende of wensdenkende gedachten. Het verhaal de Barre winter van 1963 is als pdf te lezen. Een paar verhalen gaan over mensen die een bepaalde rol speelden in Marjets leven en liefdes die anders hadden kunnen lopen.

bestel het boek hier:

e-book bij Amazon.nl

e-book bij Kobo.com

papierenboek

Lees hier de korte verhalen, die niet in de bundel staan, maar eerder verschenen in het literaire tijdschrijft Azra: Vogel bisbisbis won in 2013 de verhalenwedstrijd van Azra, met het thema: 'glas halfvol - halfleeg'.

De vogel bisbisbis

We zitten op het politiebureau, Pier en ik. Commissaris de Pater belde ons met de mededeling dat het onderzoek heropend is. Je zou nog in leven zijn, ergens in de wereld. Maar ze vertellen ons niets. We moeten meewerken. Maar waaraan? Wat weten wij? Wij kennen alleen de leegte en de eenzaamheid. Het verwijt. Ons eigen falen. Wanneer ben je een goede ouder? Altijd doe je wel iets fout. 'Ja, vierendertig meisjes tussen de tien en vijftien jaar waarvan er drie van Nederlandse afkomst zijn,' herhaalt commissaris de Pater naar aanleiding van Piers verbaasde vraag: 'Vierendertig meisjes?' 'Ontvoerd, verkocht, misbruikt, deze leven tenminste nog. Heel veel meer kwamen in duistere omstandigheden aan hun einde.' De Pater kijkt niet op van zijn dossier.

Lees verder

De zaterdagkrant ligt opengespreid op mijn grote eettafel. Na de nieuwsberichten, boekrecensies en opinieartikelen scan ik altijd de overlijdensadvertenties op zoek naar een bekende. Ik sta versteld hoe vaak de naam van de overledene me iets zegt. Laatst de broer van de buurvrouw. Vorige week een oude kennis van mijn moeder, en soms herken ik de naam van een min of meer bekende Nederlander. Mijn oog valt op een overlijdensadvertentie in grote letters. In verwarring sta ik op om koffie te zetten en stop een croissant in de oven. Terug aan tafel lees ik de advertentie opnieuw. Meta van Esse is dood! Mijn vriendin van de middelbare school. Twee jaar trokken we intensief met elkaar op, toen dacht ik dat onze levens voor altijd met elkaar verweven zouden blijven. Waarom verloren we elkaar uit het oog?

Marleen beende de keuken uit. Haar te lange wollen rok zwierde langs de bijzettafel en trok een glas mee. Ze waren weer eens over de schreef gegaan, maar voor het eerst reageerde Marleen echt gebelgd. Gelukkig, dacht Ellen. Het was ook niet normaal dat ze zo met zich liet sollen. Sara was begonnen. Ze had een zak aardappelen op Marleens schoot gezet en poeslief gevraagd: ‘Schat, schil jij die even, of eet je ze liever rauw?’ Wendy zei: ‘Ja, zeker net als die biefstuk die je laatst opvrat, zo uit de koelkast. Het bloed droop langs je kin.’